سنگین‌ترین چیزِ دنیا، غیابِ دیگری است. برای فهمیدنِ آن باید به کافه بروی؛ آن‌جا، در همهمهٔ بی‌پایان، یک میزِ دو‌نفره در کنجِ دورتر برای خودت دست‌وپا کنی. آن‌وقت می‌بینی صندلیِ خالی از غیابِ «او» پر می‌شود.