کرد تاراج مرا باد به وقت سفرم قسمتِ بادِ خزان شد، غزلِ مختصرم گفته بودم غزلی در خورِ آن ماه‌نشان تا مگر خلق بدانند ز حُسنِ قمرم چه شبی بود که چشمِ دلم افتاد به او ای خوش آن طالعِ پیروز که

می‌ریخت زِ چشمانت صد‌ها غَمِ پنهانی در باد غزل می‌بافت، مویت به پریشانی اندوه! تو را اینجا، کس بین کسان نشناخت افسوس! مجالی نیست در موسمِ ویرانی ما چند جوان بودیم، رویایِ جهان در سر اندیشه نمی‌کردیم از داغِ

والاترین ستاره در صبحِ نارسیده! می‌بوسمت چو مشرق! ای نورِ هر دو دیده تا بوده در تنم جان، مهرِ تو بوده در آن بیهوده نیست پنهان خورشید در سپیده دل‌ها اگر سپردم، حاصل بگو چه بردم؟ رندی شدم غم آلود! سروی شدم

سلام می‌دهدت شاهِ بی‌خیالی‌ها درختِ گم شده‌ای بینِ خشک‌سالی‌ها شکست خورده‌ِٔ مغرورِ بی سرانجامی که زخم خوردهِٔ دردست و گوش‌مالی‌ها اگر بهار پیِ نوبهارِ تازه رسد بگو چه سود مرا هست ازین توالی‌ها؟ شبیهِ یک