گاهی از دریا حاصلی دارم به قدر تور ماهی‌گیری خویش گر چه در این حوضِ پر تشویش ماهیانِ مرده بسیارند حاصلِ من نیز مرده‌ ماهی‌هایِ این دریاست آه آری! حوضک دریا نشان من از بخیلی‌هایِ بسیارش خالی و کوتاه مانده سفرهٔ

رنج را بر ما قسمت کردند چه تسلایی می‌باید یافت؟ که به هر حجرهِٔ قلبی قفلی و به هر چشمی قطره‌ِٔ اشکی دادند آسمان را چو لباسی کهنه بر کشیدند ز جای جای آن آبیِ محض شب به بار آوردند تشنگان را عطشِ

من نمی‌خواستم شاعر باشم! رنجِ زمانه شاعرم کرد، وقتی که پیکرم به عذابِ زیستن چار میخ می‌شد ... ناله‌هایم را فرو خوردم تا شعر‌هایم را فراگویم و آن دم که مردمکم از عذابِ دیدنِ دژخیم می‌پرید، به آواز می‌خواندم

هجرت من نخست از خویشتن بود وقتی کسی مرا صدا نزد، از خود بیرون شدم جسمم از من جدا ماند، صدایی ناخوش یافت چهره‌ام اما شبیه می‌نمود هرچند، آن دیگر من نبودم آن عاشق نبود رویایی نداشت و گفته‌هایش به خونابهٔ

به کشتزار وحشتم نمی‌دمد امید سبزه‌زار‌ها شکست خورده‌ام من از جهان شوره‌زار‌ها زمین شوره‌زار خالی است ... و باغبان‌ به قطره قطره اشک خود نشسته بر زمین پینه بسته‌ بی دریغ و آب می‌دهد به تشنه‌ای