اندیشه‌هایِ زنده چو مردار می‌شوند
چشمانِ نازکِ غزلم تار می‌شوند
گاهی بدونِ هیچ دلیلِ موجهی
دندانه‌هایِ قافیه غش‌دار می‌شوند
دیوانِ ابتذال، که خفتند در خیال
در باور و نگاه تو بیدار می‌شوند
از چشمهٔ طراوتِ تو آب می‌خورند
با خوردنِ خیالِ تو پروار می‌شوند
سر می‌کشند از همهٔ روز‌هایِ تلخ
بر جانِ بی‌حصارِ تو آوار می‌شوند
بر چشم‌هایِ پنجره‌ها زخم می‌زنند
همچون همیشه باعثِ آزار می‌شوند