باری بهار آمد! اما شکوفه‌ها ... جا مانده‌ بود در دَهنِ چلهِٔ بزرگ چیزی نبود بر تنِ عورِ درخت‌ها جز تکه‌هایِ مُضمحلِ برگ‌هایِ خُرد گویا نمانده بود زِ جمشید عادتی نوروز مرده بود و تداول بریده بود بر

لبانیِ سرخ به طعمِ زیتون چشمانی به سبزینگیِ انگورِ تابستانی دستانی به درخششِ برف گونه‌هایی به خجلتِ پاییز و مو‌هایی تلخ چنان شیرهِٔ تریاک دهانش فورانِ شراب ارزان بود کلماتش میرا همچون امواج در آشوب گستاخ و بی پروا از مهابت موهوم

نه شمعی هست! نه جمعی هست! منم تنها میان اینهمه بی استخوان مردم که می‌لولند بر رویِ زمین چون کرم‌ها لغزان … و صورت‌هایِ رعب‌انگیزشان تا می‌خورد در هم کجا رفتند آدم‌ها؟! چنین تنها چرا ماندم؟! به این‌سان

درآویختم خودم را به گیرودار خیابان، به عطشِ سیری‌ناپذیرِ پنجره که فرا می‌خواند مرا به نرمی بر دهانه‌اش پا بگذارم تا از دریچهٔ او، با سنگ‌فرش‌ها و غبارها و پیاده‌ها، به تندیِ خون تغزل کنم با زبانی مرجانی

می‌خواهم تو را تصور کنم به سانِ خنجری که دندانه‌هایش بر دنده‌هایم دهان می‌گذارد: نزدیک بُرنده قاطع می‌خواهم تو را با خونِ بریدهْ بریده بر لبانت با لمسِ فصیحِ خون‌افشانت با غربتِ بُرندهِٔ چشمانت با زیرکیِ

چه چشم‌ها که گریستند به خطِ مبارک خون که خندهٔ تو را نظاره کنند. می‌بینی از فرطِ در هم پیچیدن اندوه‌ها در هم گره می‌خورند؟ بر کوهی از اندوه ایستاده‌ام تا خط لبخند تو را دوباره بخوانم. سر سبزترینِ

مرگ را در لباسِ سپیدت دیدم نه آنکه مرگ نتواند در لباسِ سپیدِ تو بخزد آن لباسِ عروسانه که با تور‌هایِ سردِ تَغابُن زیورش داده بودند! من مرگ را در نکبتِ نگفتن در حنجرهٔ به دروغ آلوده‌ات ملاقات کردم اول

دیوانِ شعرم را دیوانگان بر دست می‌برند هر یک کلمه‌ای بر می‌دارند یا می‌گذارند و در زدایش و پیرایش هر صفحه از تنهایی پُر می‌شود چه هیچکس تنهایی را بر نمی‌دارد ساعتی که می‌گذرد تنها قدری

KREAGenerative AI made easy. Generate and enhance images and videos using powerful AI for free.

من زِ آهویان زبانِ بی‌زبانی یافتم از بتان‌ِ مست طرزِ مهربانی یافتم جان ز ِچشمِ زاغِ سیمین صورتی آشفته‌ام سیبِ سرخِ صورتش را ناگهانی یافتم چارسوقِ آسمان را آفتاب آوار شد سایهٔ ابرو کمانم را نشانی یافتم پیری آمد، آتشِ یونانی‌ام

«تِشنه شَبی بِرهنه برآمد» داغِ عَطش گِرفته زَبانش دستِ گناهِ عشقِ نخستین خنده شِکسته رویِ لبانش نیمِ دِلش زِ باده پُر افسون نیمِ دِگر نخورده چو مجنون تارِ شبی به چَشم سپرده تا

خونابهِٔ هِلال چکیدست بر هوا سرخ و سیاه در هم رفتند رنگ‌ها از ماجرایِ رفته، نمی‌آوری خبر؟ آخر که کُشته‌است چِنین شب‌چراغ را؟ آوازِ فاختست که می‌آیَدم به گوش محوِ سراب‌ِ خون شده خروارِ چشم‌

شنیده بودم از شمردنِ زیاد پول کم می‌آید دیشب ستاره‌هایِ آسمان را هزار باره شمردم یکی کم آمد آن تو بودی و آسمانِ بدون تو سیاهچالهِٔ تاریکی بود چشم‌هایم در غبارِ کهکشان‌ها اسیر شدند محو دیدم که آسمان را هم

تمامِ مشقِ مرا خط زدند ثانیه‌ها و عمرِ من چه تبه بود در میانِ شما هزارپاره سرودم هزار پاره شدم نه نظم داشت درونم نه اندکی معنا به قدرِ هجرتِ یک قاصدک رها بودم شبیهِ گریهِٔ دیوانگان شدم اما حدیثِ عشق سرودم ولی

ای نهالِ آرزو‌هایِ نهان در خاک دانه‌ات را خاک پوشانید آب هم از اشک‌ِ ما خوردی از هوایِ تیرهِٔ این شهرِ بی تصویر هم به قدرِ اکتفا خوردی گر چه نوری نیست! تا بنوشانم تو را از آن تا که لختی در

یک سرود است جهان و هزارش تعبیر و به هر نغمه نوایی همراه گر چه ما هم مثل علف‌ها رهگذارانِ فصلی دنیا هستیم پس چه خوانیم و چه گوییم؟! که آهنگِ زمان تیز‌تر است! و صدامان در باد همچنان وزوزهٔ زنجره‌ها: